Güneş yine aynı yerinden doğacak
Yine aynı saatte aydınlatacak şehri sokak lambaları
Belki biraz sayılar değişecek
Ama o da azalmayacak, artacak.
Doğanlar ölenlerden hep daha fazla olacak
Belki müphem bir hastalıktan olacak ölümüm
Belki bir trafik kazasından
Belki de bir hasta yakının alçak saldırısından
Ama benim öldüğüm gün çok bir şey değişmeyecek
Belki biraz annem, babam, kardeşim, sevgilim
bir kaç sevenim üzülecek ardımdan
Ama suçlular yine cezalandırılmayacak
Henüz yirmilerimde yazıyorum bu şiiri
Belki hayatımın başlarında belki de sonlarındayken
Tükenmiş heyecanım, bitmiş enerjim ve yaşadığım onca stresin içinden
Yaşlanmadım belki ama yine de ak düştü saçlarıma
Yaşadıklarımdan değil de yaşayacağım günlerin karamsarlığından
Henüz yirmilerimin başında yazıyorum bu şiiri
Gülmem, eğlenmem, mutlu olmam gereken çağımda
Geleceğe hüzünle bakıyor, bir şekilde yaşamaya çalışıyorum.
Sessiz sessiz ağlayışlarım, yaşama sevincimi kaybedişim,
benden çalınan gençliğim geliyor aklıma. Yazacak çok şey var
ama öleceğim gün düşüyor yorgunluğuma.
Vasiyetim olsun: Benim öldüğüm gün
şarkılar çalınsın sokaklarda, insanlar birbirine gülümsesin,
ayrılıklar hiç olmasın. Güçlü olan değil haklı olan kazansın.
Benim öldüğüm gün ağlamasın hiç kimse. Daha iyi şartlarda
yaşasın insanlar. Geleceğe umutla bakabilecek bir yaşamları olsun.
Vasiyetim olsun: Benim öldüğüm gün bir gençlik borçları var bana.
Benim yerime gençleri mutlu yaşatın.
Mert Can Alpaydın
Comments